میلگرد سنجاقی در مبحث آرماتوربندی سازه های بتنی و بخصوص در کارگاه های ساختمانی، با عناوینی مانند قلاب دوخت، رکابی نیز نامگذاری و استفاده می شوند.
میلگرد های سنجاقی از لحاظ آیین نامه در رسته فولادهای عرضی یا آرماتور های عرضی طبقه بندی می شوند و در مباحث مربوط به طراحی سازه، دارای عملکرد برشی می باشند.
رایج ترین شکل این میلگردها بصورت یک میلگرد مستقیم با دو خم انتهایی می باشند که در کارگاه آرماتور بندی به دو روش، خم انتهایی آنها اجرا می گردد:
بطور متعارف از میلگردهایی با سایز ۸ و ۱۰ از نوع میلگرد AII برای ساخت این میلگرد ها استفاده می شود. حائز اهمیت است که در نقشه های اجرایی آرماتوربندی نوع ، فاصله و تعداد آنها بایستی مشخص باشد.
کاربرد عمده این میلگردها در اعضای خمشی به ویژه در آرماتوربندی ستون و آرماتوربندی دیوار برشی می باشد.
خم ۹۰ درجه قلاب های دوخت متوالی که یک میلگرد طولی را در بر می گیرند، باید بطور یک در میان در دو سمت عضو خمشی(مانند ستون و دیوار برشی) قرار داده شوند. به زبان ساده تر مطابق آیین نامه، در هر تنگ بسته یا خاموت، یک میلگرد طولی می تواند آزاد باشد مشروط بر اینکه فاصله آزاد بین میلگرد های طولی از ۲۰ سانتی متر بیشتر نگردد . پس با رعایت این بند آیین نامه بایستی قلاب های دوخت با سیم آرماتوربندی به خاموت و میلگرد طولی بسته شوند.
چنانچه میلگردهای طولی که توسط میلگرد سنجاقی نگهداری شده اند در داخل یک دال که تنها در یک سمت عضو خمشی قرار دارد محصور باشند، خم ۹۰ درجه قلاب های دوخت را می توان در آن سمت، در دال، قرار داد.
این نکته مربوط به
منبع:
پاسخ تشریحی آزمون محاسبات نظام مهندسی